Παιδική διατροφή από μαμά διαιτολόγο

Οι περισσότερες μαμάδες σε ότι αφορά το κομμάτι της διατροφής του παιδιού τους έχουν διαβάσει απίστευτα μεγάλο όγκο πληροφοριών στο διαδίκτυο σε βαθμό που δεν μπορούν να φιλτράρουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να ακολουθήσουν!

Σήμερα, θα δώσω κάποιες πρακτικές συμβουλές στις μαμάδες, ως μητέρα κι εγώ, ώστε να ξεδιαλύνουμε λίγο κάποια βασικά πράγματα που αφορούν την παιδική διατροφή!

Και χωρίς να θέλω να μπω σε συγκρίσεις ειδικών επιστημόνων, ότι σχετική ειδικότητα κι αν έχεις (διαιτολόγος, παιδίατρος) αν δεν είσαι γονιός όμως αρχικά κι απλά μιλάς στη θεωρία βάσει αυτών που έχεις διαβάσει για την διατροφή ενός μικρού παιδιού έχει πολύ μεγάλη απόσταση από τις πραγματικές συνθήκες, δυσκολίες και καταστάσεις που αντιμετωπίζει ένας γονιός στο να χτίσει μια ισορροπημένη διατροφή σε ένα μικρό ανθρωπάκι!

Σήμερα λοιπόν θα μιλήσω ως μαμά περισσότερο και έπειτα ως διαιτολόγος!

Το πρώτο και πιο σημαντικό μυστικό που θα σου αποκαλύψω…πιθανότατα να σε “ξεβολέψει”, μπορεί όμως και να σε χαροποιήσει ή να αποτελέσει κι ένα σημαντικό κίνητρο για εσένα και όλη την οικογένεια. Και ποιο είναι αυτό;

Το μικρό παιδί δεν ακούει κατά βάσει, αλλά μιμείται! Μιμείται συμπεριφορές!

• Δεν μπορείς να του κουνάς το δάχτυλο να φάει το πρωινό του πριν πάει στο σχολείο, αλλά εσύ να τη βγάζεις με έναν καφέ στο χέρι τρέχοντας πανικόβλητη να προλάβεις τα πάντα.
• Δεν μπορεί να απαιτείς να φάει τα φρούτα του, αλλά εσύ να μην τρως ποτέ φρούτα μέσα στην ημερά σου.
• Δεν μπορεί να ζητάς να σταματήσει να τρώει συνέχεια γλυκά, αλλά αντίστοιχα να έχεις ένα ντουλάπι γεμάτο με τέτοια σνακ για τις δικές σου λιγούρες.
• Δεν μπορεί να παραπονιέσαι ότι δεν τρώει το φαγητό του το μεσημέρι παρά μόνο συγκεκριμένα πράγματα όταν αυτά που προσπαθείς να το μάθεις να τρώει (βλέπε λαδερά, όσπρια, ψάρι, αυγό και όλα όσα δυσκολεύονται τα μικρά παιδιά πολλές φορές να εντάξουν στη διατροφή τους) είτε δεν τα τρως εσύ με ευχαρίστηση είτε δεν τα μαγειρεύεις σε συστηματική βάση ώστε να εκθέτεις το παιδί σε μια διατροφική ρουτίνα.

Πως μπορείς απλώς να περιμένεις να αλλάξει διατροφικά μια καλά εδραιωμένη συνήθεια…αν μόνο μιλάς και το παιδί σε αυτές τις ηλικίες δεν ακούει…αλλά μιμείται;!

Ξεκίνησε να εκθέτεις το παιδί σε διατροφικά ερεθίσματα, χωρίς να το πιέζεις να καταναλώσει αυτό που του εκθέτεις εκείνη την στιγμή.

Να σου μιλήσω πιο συγκεκριμένα με παράδειγμα. Πάρα πολλά παιδάκια στις ηλικίες του δημοτικού δυσκολεύονται απίστευτα στην κατανάλωση λαχανικών και οι μητέρες τους δεν ξέρουν τι να κάνουν. Εκτός από αυτό που αναφέραμε πιο πάνω, ότι δηλαδή σαν πρώτο βήμα πρέπει να υπάρχει σαλάτα στο τραπέζι κάθε φορά και το παιδί να βλέπει τη μητέρα του να καταναλώνει και η ίδια σαλάτα (για να θέλει κι εκείνο μελλοντικά να μιμηθεί), το δεύτερο και πολύ σημαντικό βήμα είναι να βάζεις ένα μέρος του τροφίμου στο πιάτο του παιδιού σου, χωρίς αναλύσεις και γκρίνια κάθε φορά για να το καταναλώσει.

Απλά να το εκθέτεις στο τρόφιμο._

Στο παράδειγμα μας, να βάζεις 2-3 πιρουνιές σαλάτα κάθε φορά στο πιάτο του. Εκείνο θα γκρινιάζει κι εσύ θα του λες ήρεμα ότι μην την καταναλώσεις αν δεν θέλεις, εγώ απλά στην προσθέτω για τους λόγους που θα του έχεις εξηγήσει ότι είναι σημαντική. Κάθε μέρα θα το εκθέτεις σε αυτές τις 2-3 πιρουνιές αθόρυβα όμως, χωρίς κουβέντα.

Θα χρειαστεί να πετάξεις πάρα πολλές φορές αγαπητή μου φίλη μανούλα, αυτές τις πιρουνιές μέχρι το παιδί σου ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις να πάρει με το πιρούνι του και να δοκιμάσει μια μικρή μπουκιά από το τρόφιμο αυτό.

Οι φορές που οι μελέτες υποστηρίζουν ότι πρέπει να εκτεθεί ένα παιδάκι σε μια συγκεκριμένη τροφή που προσπαθούμε να του εντάξουμε μπορεί να είναι και περισσότερες από 50 φορές!

Γι’ αυτό μην απογοητεύεσαι! Και γι’ αυτό είπα και εξαρχής στο άρθρο αυτό ότι είναι σημαντικό να διαχωρίζουμε τη θεωρία (αυτό που διαβάζεις από κάποιον που δεν έχει ζήσει μια αντίστοιχη κατάσταση) από την πράξη (δηλαδή κάποιον που μπορεί να μπει στα δικά σου παπούτσια όντας κι αυτός γονιός).

Αφού εδραιωθεί μια διατροφική ρουτίνα σε εβδομαδιαία βάση, για τη διατροφή της οικογένειας στο σπίτι, πολύ σημαντικό κεφάλαιο είναι τα γεύματα εκτός σπιτιού.

Και θα ξεκινήσω με το σχολικό κολατσιό.

1. Το σχολικό κολατσιό είναι από τα πιο σημαντικά γεύματα στην παιδική διατροφή, διότι γεμίζει με ενέργεια και πολύτιμα θρεπτικά συστατικά το παιδί σου για το παραγωγικό διάστημα της ημέρας του δηλαδή όσο εκείνο βρίσκεται στο σχολείο.
2. Ο πρώτος κανόνας είναι το σχολικό κολατσιό να βρίσκει σύμφωνο και το παιδί σου, δηλαδή να το συναποφασίζετε, διαφορετικά δεδομένου ότι δεν έχεις έλεγχο υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να καταλήξει στα σκουπίδια του σχολείου.
3. Αφού συναποφασίσετε το σχολικό κολατσιό, προσπάθησε να κρατήσεις μια ποικιλία σε αυτό, δηλαδή να εναλλάσσεις γλυκιές και αλμυρές προτάσεις, να μπλέκεις φρούτα και λαχανικά σε αυτό, ώστε να κρατάς και το ενδιαφέρον του παιδιού σου για το σχολικό κολατσιό και να μην το βαρεθεί!

Και τέλος θα κλείσω με το κεφάλαιο των γλυκών σε αυτή την ηλικιακή κατηγορία και πως τα διαχειριζόμαστε.

Τα γλυκά δεν πρέπει να αποκλείονται, όπως εξάλλου κανένα τρόφιμο, ούτε να ταμπελοποιείται, διότι μετά το μόνο που καταφέρνουμε είναι το παιδί να το ζητάει και να το έχει στο μυαλό του πιο συχνά από ότι θα περιμέναμε, και επίσης όταν κι αν βρεθεί σε περιβάλλον που θα υπάρξει πρόσβαση σε πολλά γλυκά (βλέπε παιδικά πάρτυ) τότε θα καταναλώσει σε υπέρμετρο βαθμό αυτό που του απαγορεύουμε.

Τα γλυκά δεν αποκλείονται λοιπόν, τι μπορούμε να κάνουμε όμως;

1. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας σε πιο ελεγχόμενες ποσότητες προτιμώντας για παράδειγμα ατομικές συσκευασίες όπου αυτό είναι εφικτό κι όχι οικογενειακές.
2. Μπορούμε επίσης να παρασκευάσουμε μαζί με τα παιδιά μας κάποιο γλυκό στο σπίτι με πιο αγνά και προσεγμένα υλικά και να το εντάξουμε έτσι στις διατροφικές επιλογές του σε σχέση με κάποιο έτοιμο ή τυποποιημένο (πχ σπιτική μηλόπιτα ή σπιτικό κέικ αντί για αγοραστά αντίστοιχα γλυκά).
3. Και τέλος, να κλείσω με ότι ξεκίνησα το παρόν άρθρο, να βλέπει τη μητέρα του να καταναλώνει ένα γλυκό επειδή το επιλέγει σαν επιθυμία κι άρα κι εκείνο να το καταναλώσει όταν το θελήσει ως πραγματική επιθυμία κι όχι ως επιβράβευση σε μια δύσκολη ημέρα του ή επειδή ήταν “καλό παιδί” ή επειδή έφαγε το φαγητό του ή επειδή πήρε καλό βαθμό στο σχολείο.

Γιατί τότε κινδυνεύουμε να συνδέσουμε άτυπα την κατανάλωση γλυκού με το συναίσθημα και αυτό είναι ένα λανθασμένο μάθημα ζωής που θα του δώσουμε και πιθανόν να το ακολουθεί και ως ενήλικας.