Τα κλινικά περιστατικά που σχετίζονται με τη διατροφή περιλαμβάνουν ένα σύνολο από συχνά απαντώμενες ασθένειες στο γενικό πληθυσμό. Διαταραχές στα επίπεδα των λιπιδίων στο αίμα, στις πρωινές τιμές σακχάρου, στα επίπεδα του ουρικού οξέως αλλά και στα επίπεδα της αρτηριακής πίεσης είναι μόνο μερικά παραδείγματα από μια ευρεία λίστα ασθενειών που μπορεί η διατροφή να αποτελέσει θεραπευτικό μέσω προσέγγισης, συμβάλλοντας έτσι στη ρύθμιση της εκάστοτε ασθένειας, στην αποτελεσματικότερη απόδοση της θεραπείας της και τελικώς στην αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης του ατόμου.

Σε καταστάσεις όπου διαταράσσονται τα επίπεδα των τριγλυκεριδίων ή/και της χοληστερόλης στο αίμα, τόσο της ολικής, όσο και των κλασμάτων της HDL & LDL, η διατροφή μπορεί να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο βοηθώντας στην σταδιακή επαναφορά των τιμών αυτών στα φυσιολογικά επίπεδα, πολλές φορές χωρίς επικουρικά την λήψη φαρμακευτικής αγωγής. Η ρύθμιση των λιπιδίων στο αίμα, είναι ουσιαστικής σημασίας διότι αποτρέπεται με τον τρόπο αυτό η σταδιακή απόφραξη των αρτηριών στο σώμα, η λεγόμενη αθηρωμάτωση κατά την οποία  το αίμα βρίσκει δυσκολία να κυκλοφορήσει, με αποτέλεσμα να θέτει τον ασθενή σε αυξημένο κίνδυνο για καρδιαγγειακά νοσήματα.

H αυξημένη αρτηριακή πίεση αίματος είναι μια ύπουλη κατάσταση υγείας η οποία μπορεί να συσχετιστεί όσο παραμένει αρρύθμιστη με αυξημένη πιθανότητα για καρδιακή ανακοπή και εγκεφαλικά επεισόδια. Η διατροφή μπορεί να βελτιώσει τα επίπεδα της αρτηριακής πίεσης του ασθενούς και πολλές φορές με τους κατάλληλους χειρισμούς, μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή να απαλλαχτεί σταδιακά από τη φαρμακευτική αγωγή την οποία λαμβάνει.

Ο Προδιαβήτης, ο Σακχαρώδης Διαβήτης 1&2 καθώς και ο διαβήτης κύησης είναι καταστάσεις υγείας που μπορούν να ρυθμιστούν με τους κατάλληλους διατροφικούς χειρισμούς. Η εξέλιξή τους κι οι παρενέργειες τους  βελτιώνονται με το σωστό διατροφικό πλάνο και την εκπαίδευση του ασθενούς. Η εκπαίδευση έγκειται αρχικά στο πώς μπορεί ο διαβητικός ασθενής να οργανώσει το φαγητό του στην καθημερινότητα του και αρκετά συχνά τις μονάδες ινσουλίνης που εκείνος λαμβάνει, για όποιον ασθενή βρίσκεται σε αντίστοιχο στάδιο.

Η προσέγγιση του ασθενούς συμπληρώνεται όπου κρίνεται απαραίτητο εκτός από την εκπαίδευση του, με παράλληλη   προσπάθεια μέτριας μείωσης του σωματικού του βάρους ή και ήπιας  ένταξης σωματικής δραστηριότητας στην εβδομαδιαία ρουτίνα του.  Με τον τρόπο αυτό σταδιακά ο ασθενής αποκτά περισσότερη ελευθερία και ευελιξία στο διατροφικό χειρισμό της ασθένειας του και τελικώς καλύτερη ποιότητα ζωής.